In de jaren zestig bloeit in een Brabants gezin van fabrieksarbeiders en klompenmakers een uniek vocaal kwartet op.
Met hun grote muzikale talent kunnen zij ontsnappen aan die benauwende wereld.
Dan sterft plotseling Anne, de alt-mezzo, na een auto-ongeluk.
Het mysterieuze ongeluk, waarover in de familie slechts fluisterend wordt gesproken, ontwricht de prille loopbanen van de anderen.
Veertig jaar later is alleen sopraan Mieneke nog in leven. Om haar geheugen na een herseninfarct te prikkelen, gaat haar zoon Antonie op zoek naar de moederbanden met oorspronkelijke opnamen van het familiekwartet.
De muziek maakt weliswaar veel herinneringen en verhalen los en ontrafelt geleidelijk de verborgen familiegeschiedenis, maar meer nog dan de nostalgie voedt die muziek een verlangen naar een zachte dood. De moederbanden is een prachtige, intieme roman over familiebanden en -geheimen,verlies en afscheid nemen.
René den Ouden studeerde geschiedenis en filosofie. In 1996 publiceerde hij zijn debuutromanDans van de wederkeerbij uitgeverij SUN. Over dit debuut schreef de pers indertijd onder meer:‘… een schrijver om in de gaten te houden en van wie nieuw werk met spanning tegemoet kan worden gezien.’(Vrij Nederland);‘… een wonderlijk mooi en weemoedig verhaal, verpakt in een zorgvuldige, sierlijke stijl.’ (Noordhollands Dagblad).
Het was bestsellerauteur Karel Glastra van Loon die al in 2004 tegen Den Ouden zei:“Een muzikale familie in een katholiek dorp, oude opnamen in bezit van een mysterieuze kapelaan en een verschrikkelijk ongeluk; dat verhaal wil ik lezen.”
De bijzondere familiegeschiedenis van Den Ouden bevatte inderdaad schitterend materiaal voor een roman, en vijftien jaar later is het resultaat te lezen.
De moederbanden verscheen op 31 januari 2019 bij uitgeverij De Kring.
Ook schreef René: De projectleider. Gepubliceerd door uitgeverij De Kring in mei 2021
Vriend en collega schrijver Thomas Verbogt over De moederbanden
Tido Visser, directeur van het Nederlands Kamerkoor:
'Ik heb een pesthekel aan Roberto Alagna!'
Altijd wanneer het sneeuwt, gaat het druppelen in mijn geheugen. Zelden is de sneeuw zo vroeg gevallen als dit jaar. Langzaam wordt alles toegedekt onder een dik wit pak dat alle geluiden lijkt te absorberen, alsof met het vallen van de sneeuw een hoorbare stilte over de stad valt. De Amstel een gladde zwarte spiegel, de Magere Brug getooid met een snoer van lichtjes. Daarboven lijkt één grote sneeuwbol waar een onzichtbare hand flink aan geschud heeft.
Vandaag zou ze tachtig jaar geworden zijn. Nog elf dagen en dan is ze een jaar dood. Het schijnt vaak voor te komen dat mensen sterven in hun favoriete jaargetijde, alsof ze het voor het uitkiezen hebben. De winter was haar seizoen, december haar maand.
Voor het eerst ga ik weer eens een uitvoering van een opera,. Meteen naar Don Giavanni, de lievelingsopera van mijn moeder. Het is tenslotte haar verjaardag. Ik ga alleen. Sommige dingen moet je alleen doen. Dan draag je vanzelf de nodige geheimen mee, grote en kleine. Hoewel, een geheim draag je niet. Was het maar te dragen, dan kon je het zo nu en dan naast je neerleggen. Niemand weet wat er werkelijk gebeurd is die decemberavond vorig jaar, toen ik in dat laatste uur alleen bij haar was.
Copyright © Alle rechten voorbehouden